Αγαπητή κα Άντζακα
Συγκαταλέγομαι στους ένθερμους αναγνώστες των βιβλίων σας και σχεδόν καραδοκώ –ας μου επιτραπεί η έκφραση- πότε θα βγει το επόμενο, για να το αρπάξω και να το ξεκοκκαλίσω. Έτσι έγινε και με τον ένατο τόμο του Ιερού Γάμου σας. Τον πήρα αμέσως μόλις εμφανίστηκε και τον διάβασα σε χρόνο ρεκόρ.
Και να τι, αναπάντεχες για μ ένα, διαπιστώσεις έκανα μόλις τελείωσα την ανάγνωση. Είχα διαβάσει απίστευτα πράγματα, πρωτάκουστα, συγκλονιστικά. Δεν έμοιαζαν και δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τίποτα απ’ ό, τι μέχρι στιγμής είχα διαβάσει ή ακούσει. Όχι πως δεν είχα διαβάσει κι άλλοτε απίθανα πράγματα, που ξεπερνούσαν την λογική, αλλά ποιά η διαφορά! Σε κείνα η λογική παραστεκόταν για να κάνει την κριτική της, ενώ εδώ τα γραφόμενα του Ιερού Γάμου την παραμέρισαν, της επιβλήθηκαν σαν μια ανώτερη νοημοσύνη, που το κύρος της ήταν αναντίρρητο. Είχα την εντύπωση, μέχρι τότε, ότι διάβαζα κυρίως με την λογική και ότι επίσης το συναίσθημα μου ανταποκρινόταν, αλλά τώρα, ξαφνικά, σ’ αυτόν τον τόμο, διαπίστωνα ότι είχα τεθεί εκτός μάχης και ότι οι λέξεις και οι φράσεις πηδούσαν μέσα μου χωρίς φραγμούς και καταβροχθίζονταν κάπου – σ’ ένα μεγάλο βάθος – για να ξεπηδήσουν σε λίγο από μέσα μου πια και να μ’ αφήσουν άναυδο και γοητευμένο.
Μα τι γίνεται; Εγώ διαβάζω ή κάποιος άλλος μέσα μου; Εδώ είναι σαν να διαβάζει το βαθύτερο είναι μου, που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε. Και τι άμεση ανταπόκριση σ’ έναν μεγαλειώδη κόσμο Οντοτήτων! Πως ζωντάνεψαν μέσα μου λέξεις που πριν μόνο λεκτικά ηχούσαν στ’ αυτιά μου!
Ναι για μένα ήταν κάπως παράδοξο το γεγονός ότι ο φασματικός κόσμος άυλων όντων, έπαιρνε τη θέση της πιο αναμφισβήτητης πραγματικότητας και ο πραγματικός μέχρι τότε κόσμος της ύλης, την θέση της απόρροιάς του.
Χωρίς να προλάβω να το καταλάβω, χωρίς να ερωτηθώ αν το εγκρίνω ή όχι, μου είχε επιβληθεί εκ των έσω μια επαναστατική αντιστροφή της τάξης των πραγμάτων. Δεν είμουν πιά ο κύριος του εαυτού μου, πράγμα που τόσο μου άρεσε να πιστεύω και να το διαδηλώνω με έμφαση όποτε μου δινόταν η ευκαιρία. Τι να πω όταν μέσα στην Θ. γεννιόταν εκείνο το Όν με τις αναρίθμητες κεραίες που την καθιστούσε κάτοικο μιας μακρινής Γαλαξιακής πατρίδας; Τι να πω για κείνη την τεράστια Γαλαξιακή Οντότητα που αγκαλιάζει και περιρρέει το πλήθος των Γαλαξιακών αστέρων;
Ήταν μέσα στις απόψεις μου ότι ο Θεός βρίσκεται παντού και περιέχει τα πάντα στο σώμα Του. Ήταν όμως μια ορθολογική άποψη, χωρίς αίμα και σάρκα, ενώ τώρα η πραγματική υπόσταση του άυλου κόσμου, που περιλαμβάνει την υλική δημιουργία, έπαψε να είναι απλά και μόνο μια νοητική παραδοχή και απέκτησε την συγκινησιακή ένταση ενός εμπειρικού βιώματος, ιδιαίτερα εξυψωτικού και εξαγνιστικού. Θα τολμούσα να πω ότι ένιωσα κάτι σαν λύτρωση.
Έκπληκτος ακόμα από θαυμασμό, δεν τολμώ ούτε να σας ευχαριστήσω.
Στρατής Μιρίδης
Θεσσαλονίκη