Η Σοφία Άντζακα μέσα στο 1973 κατόρθωσε, κάτω από τις πιο δυσμενείς οικονομικές και άλλες συνθήκες, να πραγματοποιήσει περί τις δέκα εκδόσεις. Συγκεκριμένα: τρία δοκίμια πάνω στην ποίηση τριών υπαρξιακών ποιητών και επτά μεταφράσεις βιβλίων ψυχολογίας, όλα προλογισμένα με βαθυστόχαστες και εμπεριστατωμένες εισαγωγές: Ουσπένσκυ, Μάρτιν, και Καρλ Γιουγκ, που για πρώτη φορά στην Ελλάδα γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο γνωστός. Πρόσθετα, έχει προγραμματίσει, για το 1974, την έκδοση δεκαεπτά ακόμα εργασιών της, καρπό μακρού πνευματικού μόχθου. Ήδη, δύο από αυτές, δοκίμια πάνω στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη και της Μελισσάνθης, είδαν το φώς της δημοσιότητας.
Ήδη εμφανίζεται η Σοφία Άντζακα με τέτοιον όγκο εργασιών στο ενεργητικό της, στο απίθανα σύντομο αυτό χρονικό διάστημα, ό σ ε ς κ α λ π τ ο υ ν σ υ ν ή θ ω ς μ ι α π ο λ ύ- χ ρ ο ν η π α ρ α γ ω γ ι κ ή σ υ γ γ ρ α φ ι κ ή σ τ α δ ι ο δ ρ ο μ ί α. Πράγμα που μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε γι’ αυτήν σαν ένα φαινόμενο πνευματικής και συγγραφικής δραστηριότητας.
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι η παρουσία της Σοφίας Άντζακα αποτελεί μιάν έκπληξη για τον κόσμο των Γραμμάτων, όπου έχει βρει την πιο πρόθυμη αναγνώριση από κορυφαίους της Λογοτεχνίας μας και της Ελληνικής διανόησης κι ακόμα, έχει κερδίσει, στο σύντομο αυτό διάστημα, την αμέριστη εκτίμηση και ενδιαφέρον ενός ευρύτατου κοινού.
Η Σοφία Άντζακα έχει εγκαινιάσει έναν εντελώς καινούργιο τρόπο για την προσέγγιση της ποιητικής δημιουργίας, παράλληλο ή ανάλογο με εκείνον των μεγάλων αναλυτών επάνω σε διεθνείς ποιητικές, καλλιτεχνικές και άλλες φυσιογνωμίες – του Καρλ Γιουγκ π.χ. για τον Γκαίτε, τον Νίτσε, τον Σπίττελερ, τον Πικάσσο, τον Τζέημ Τζόϋς, τον Φρόϋντ και άλλους ή του Π. Ο. Μάρτιν για τους Θ. Έλιοτ, Τόϋνμπυ , κ.λ.π. Με σπάνια οξύτητα ανατέμνει ψυχογραφικά το έργο υπαρξιακών ποιητών, όπως ο Γιώργος Σεφέρης, ο Γ. Θέμελης, ο Γ. Βαφόπουλος, ο Μηνάς Δημάκης, η Μελισσάνθη, όπου ειδικά αναζητεί και φωτίζει αρχετυπικές καταστάσεις και αρχετυπικά σύμβολα. Σαν τέτοια, υποσημαίνονται η «νύχτα και η μέρα» – και άλλα ζεύγη θεμελιακών αντιθέτων- το «ανθρώπινο πρόσωπο», το «σταυρικό» σχήμα και ο «θάνατος», ως εσωτερικό ψυχολογικό γεγονός, που οδηγεί μέσα από την «στενή πύλη» στο «Μείζον» ή αλλοιώτικα, από την απουσία στην Παρουσία.
Με τον τρόπο αυτό, η Σοφία Άντζακα κάνει να διαφανεί, μέσα από τους καιρικούς στόχους της ποίησης, ο τελικός λόγος της, αυτός που αγγίζει τα οντολογικά βάθη του ανθρώπου, την άχρονη ουσία του και σ υ ν ε ρ γ ε ί στην ύψιστη πραγματοποίηση του ανθρώπινου προορισμού, που είναι η συνειδησιακή του διεύρυνση ως την θέωσή του.