Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις και που μαθαίνεις να υπάρχω και εγώ στην ταπεινή μου ύπαρξη.
Σ’ ευχαριστώ που φώτισες τη ζωή μου και με βοήθησες να μαζέψω τα σπασμένα κομμάτια μου. Που έσπασες τη «γκρίζα πέτρα μου» κι έκανες να ξεπηδήσει νερό. Που έκαψες τις ψευδαισθήσεις μου, που ξελευτέρωσες την ψυχή μου από τα σίδερα της φυλακής μου, που άνοιξες τα μάτια μου στο Φως και την καρδιά μου στην Αγάπη.
Σ’ ευχαριστώ που με μάζεψες κοντά σου σαν απολωλός πρόβατο, που με ψάρεψες στα δίχτυα της Αγάπης, που μου γιάτρεψες τα «σπασμένα μου φτερά» και μ’ έμαθες απ’ την αρχή να πετώ – χωρίς να ξεχνώ πως ανήκω στη γή.
Σ’ ευχαριστώ που με ξαναγέννησες. Που μ’ έκανες να δω και να ζήσω το «θαύμα». Που μου ξανάδωσες πίσω τους ανθρώπους, τον Κόσμο και τον Θεό. Είθε να φανώ αντάξια.
Ευλογημένη που άνοιξες τα φραγμένα κανάλια μου,
Ευλογημένη που με δίδαξες Σοφία…
Ευλογημένη που μου έδειξες το Δρόμο και που άνοιξες τις Πύλες της Βασιλείας επάνω στη γη!
Ευλογημένος και Εκείνος που σ’ έστειλε στα σκοτάδια μας, για να μας ξαναφέρει κοντά Του!
Σ’ αγαπώ,
Λέλα Μαδιά,
Θεσσαλονίκη